Ostheopathie
OSTEOPATHIE
Wat is osteopathie?
Als we naar de naam kijken (´osteo´ betekent bot en ´pathos´ betekent ziekte), zouden we verwachten dat een osteopaat alleen botten behandelt zoals de wervelkolom bijvoorbeeld.
Hoewel de wervelkolom en het bekken wel een centrale plaats in de behandeling innemen, worden ook organen, schedel, spieren, bloedvaten en het zenuwstelsel bij de behandeling betrokken.
Een van de belangrijkste principes van de osteopathie is juist dat het lichaam als een totaliteit bekeken wordt.
Op de plekken waar (pijn)klachten aanwezig zijn, zit zeker niet altijd de oorzaak van de klachten! Zo kan het gebeuren dat iemand al jarenlang rugklachten heeft maar dat de eigenlijke oorzaak een darmstoornis is. Andersom is het ook mogelijk dat een afwijking in de rug een darmprobleem geeft, zoals obstipatie.
De osteopaat gaat op zoek naar de oorzaak van de klachten, en zal d.m.v. "corrigerende handgrepen" proberen het probleem aan te pakken.
Hoe wordt de diagnose gesteld?
Bij het eerste bezoek vraagt de osteopaat naar de klachten. Hiervoor wordt veel tijd uitgetrokken, want vaak is er verband tussen verschillende klachten. Na het gesprek wordt de patiënt onderzocht. De rug en het bewegingsapparaat worden bekeken en er moeten bepaalde bewegingen worden gemaakt. Dit alles gebeurt in stand of in zittende houding. Vervolgens gaat de patiënt op de behandeltafel liggen, waarna de osteopaat met zijn handen onderzoekt waar er in het lichaam spanningen zijn. Van buitenaf kan hij met specifieke handgrepen voelen hoe de verschillende organen aanvoelen en (heel belangrijk) hoe het met de beweeglijkheid van de verschillende organen is gesteld. Een osteopaat kijkt naar het lichaam als een ingenieur; in eerste instantie zal het accent gelegd worden op het onderzoeken en behandelen van (bio)mechanische stoornissen. Een verzakking, verkrampingen, verklevingen al dan niet ontstaan door operatielittekens blijken bijvoorbeeld vaak de aanleiding te zijn voor verschillende klachten. Na het onderzoek worden de gevonden stoornissen met de patiënt besproken en ook hoe de klacht eventueel is ontstaan.
Waaruit bestaat een behandeling?
De osteopaat werkt uitsluitend met zijn handen. Alle corrigerende handgrepen worden rustig en zonder (veel) pijn uitgevoerd terwijl de patiënt ontspannen op de behandeltafel ligt of zit. De osteopaat behandelt verschillende delen van het lichaam, dus niet alleen de plek waar iemand klachten heeft.
Moeten er altijd klachten zijn om behandeld te kunnen worden?
Dat iedereen regelmatig naar de tandarts toe gaat om narigheid met het gebit te voorkomen vinden we heel normaal. Maar dat we ook ons lichaam jaarlijks laten controleren om te kijken of alles in orde is komt maar weinig voor. Eigenlijk zou iedereen er verstandig aan doen om bijvoorbeeld na een operatie de beweeglijkheid van het litteken en van het operatiegebied door een osteopaat te laten controleren. Hier kan de osteopatische behandeling dan een duidelijk preventief karakter hebben; men dempt de put voordat het kalf verdronken is.
Is de osteopathie een alternatieve geneeswijze?
Helemaal niet. In Amerika waar de osteopathie oorspronkelijk vandaan komt wordt dit vak uitsluitend door artsen en specialisten beoefend. Het werd in de vorige eeuw al ontwikkeld door Andrew T. Still. Hij was een klassiek geneeskundige die bestrijding van alleen de ziekteverschijnselen destijds ontoereikend vond. Op grond van zijn ervaringen kwam hij tot de conclusie dat het juist de bewegingsverliezen zijn van gewrichten maar ook van organen die de mensen ziek maken. Still en zijn volgelingen onderzochten de samenhang tussen verschillende lichaamssystemen en hebben hierbij destijds binnen de osteopathie de volgende verdeling gemaakt: - Pariëtale osteopathie . Dit gedeelte houdt zich bezig met gewrichten, kapsels, banden en spieren. Als er een bewegingsbeperking is ontstaan van de rug of van de nek, dan kan het zijn dat een wervel niet meer goed beweegt. Door een voorzichtige mobilisatie of een manipulatie van deze wervel wordt de beweeglijkheid weer hersteld. Dit wordt bijvoorbeeld gebruikt bij een acuut verschot of bij een scheefstand van de nek. - Viscerale osteopathie betreft de behandeling van organen of van bindweefselvliezen om de organen heen. Ook verklevingen van organen kunnen zo worden opgeheven. Hierdoor wordt de beweging tussen de organen bevorderd waardoor o.a. de doorbloeding en de lymfecirculatie van de betreffende organen verbeterd. Ook heeft dit een positief effect op het zenuwstelsel. - Cranio-sacrale osteopathie . De moeilijke term cranio-sacraal is een samenstelling van de woorden cranium (schedel), en sacrum (heiligbeen). Dit laatste botstuk zit vlak boven het stuitje. Tussen het cranium en het sacrum zit het hersenvlies vastgehecht als bescherming voor de zeer kwetsbare hersenen en het ruggenmerg. Om het nog wat ingewikkelder te maken; in dit hersenvlies en ruggenmergsvlies zit hersenvocht. Dit hersenvocht geeft op een ritmische manier een zeer minimale beweging van bovengenoemde structuren. Door bijvoorbeeld een ongeluk kan dit ritme verstoord worden en raken de schedel en de daarbinnen gelegen structuren gespannen. Hierdoor kunnen lichamelijke en/of psychische klachten ontstaan. De osteopaat kan op een indirecte manier de spanning in de schedel beïnvloeden. Door het hele lichaam zitten vliezen die met elkaar verbonden zijn daardoor kan een osteopaat als hij met de schedel bezig is niet alleen de hersenvliezen beïnvloeden, maar ook de vliezen rond het ruggenmerg of de zenuwen. Deze techniek wordt erg veel toegepast bij (huil)baby's.
Ook kunnen bij een cranio-sacrale behandeling emoties naar boven komen zoals verdriet, angst of woede. Een ongeluk bijv. veroorzaakt veel psychische spanningen in het lichaam. Deze spanningen kunnen zich dan jarenlang ophopen en zich plots uiten in buik-, schouder-, of nekklachten.
De osteopaat heeft dus voor het herstellen van de lichaamsbalans een scala aan technieken die in het algemeen zacht van aard zijn en respect tonen voor het lichaam. Deze osteopatische handelingen herstellen de verminderde beweeglijkheid van de verschillende structuren en stimuleert het weefsel tot zelfgenezing.
Hoe vaak wordt er behandeld?
De behandelfrequentie ligt beduidend lager dan die van andere behandelingsmethoden, omdat het lichaam tijd nodig heeft zich aan de nieuwe bewegingswinst aan te passen. In de praktijk blijkt dit ongeveer één keer in de drie tot vier weken te zijn. Tevens probeert men de patiënt inzicht te geven wat de oorzaak van de verstoring binnen het lichaam is. Aandacht voor leefwijze en eigen verantwoordelijkheid zullen meewerken aan het gezond worden.
Hoe lang duurt een behandeling
Tijdens de eerste sessie zal de osteopaat trachten zo veel mogelijk verstoringen in kaart te brengen. Tijdens de vervolg-behandelingen die ongeveer een half uur tot drie kwartier duren zal hij dan proberen de verminderde bewegingen te herstellen.
Is het nodig een verwijsbriefje van de huisarts te hebben?
Nee, een osteopaat is opgeleid om zelf een klachtenanalyse op te stellen. Het kan echter voor de behandelaar interessant zijn om bepaalde onderzoeksgegevens te kennen. In een dergelijk geval zal er contact gelegd worden met de huisarts. Overigens krijgt de huisarts (als de patiënt hiertegen geen bezwaar heeft) een verslag van de bevindingen van de osteopaat.
Voor meer informatie: